Garne Garne Garne!

Garne Garne Garne!

Ten eerste wil ik iedereen even bedanken voor de enorm leuke en gezellige reacties op mijn blog. Het is echt heel erg leuk om te lezen vanuit hier! Verder weer veel leesplezier.

Guusje
Gussje, susje, susja, guusja, gussie, guss, goesje, susha…. Je wilt niet weten hoe moeilijk het is om mijn naam uit te spreken voor Nepalezen. Zelden komt het voor dat het dus ook maar een beetje lijkt op mijn echte naam. Maar ik moet zeggen.. het went. Inmiddels stel ik mij meestal ook voor met een andere naam en spel het dan ook meteen. Ik moet zeggen, dit helpt!

Terug in Dharan
Inmiddels zijn wij alweer zo een twee weken terug uit Dhankuta. Wat was dit wennen!! De aangename temperaturen, de altijd strakblauwe lucht met alleen maar bergen om je heen en alle fijne vrienden die we hebben gemaakt, gaven je een gevoel om nooit meer te vergeten. Het was dus meteen weer hard zweten toen we het warme Dharan bereikte. Meteen die avond zijn we weer bij ons lievelings restaurant ‘Olives Café’ gaan eten, de enige plaats in de omgeving waar ze echte ovenpizza’s hebben, en waar je mond al speeksel produceert bij de gedachte alleen gedachte al. Erg fijn na al die rijst. Dit avontuur beleefde we natuurlijk samen met Guus onze andere Dutchie student of wat andere Nepali friends en werd deze week zo een 3 tot 4 keer herhaald. GENIETEN!

Posting Gynaecologie/ obstetrie
Garné, garné, garné, garné, garné is toch wel het meest gesproken woord van de afgelopen twee weken. Garné betekent push, push, push!!! Marly en ik hadden namelijk speciaal gevraagd of wij op de afdeling gynaecologie/ obstetrie mochten staan. De meeste tijd spendeerde wij namelijk op de labourroom, de plaats waar alle baby’s geboren worden. Dit is iets wat ik al zó lang wilde zien. In Dhankuta was het dagen wachten op een of twee bevallingen, maar toen we hier binnen kwamen lagen er al meteen een stuk of vijf vrouwen te puffen. Dit gaf ons dus goede hoop voor deze week!
Toen we voor het eerst binnen kwamen, zag ik al een baby’tje op het bed liggen, ik natuurlijk al helemaal happy. Vanaf het moment dat ik zag dat ze er een doek om heen wikkelde dacht ik, huh, waarom? Het was dus een dood baby’tje. Gelukkig was dit een van de weinige waarbij het helaas niet goed afgelopen is. Verder begon het dus allemaal vooral met observeren. Het liefst wilde ik natuurlijk meteen helpen, maar ik wist ook dat dit niet mogelijk was. Soms was het uren wachten om een bevalling te kunnen zien, en vaak net voordat we wilde gaan werden er nog een stuk of 3 baby’s geboren. Dan bleven we natuurlijk kijken wat vaak geleid heeft tot lange werkdagen.
Om even terug te komen op de werkdagen hier, Marly en ik kunnen het nog steeds niet bevatten. De residents (bezig met specialisatie) maken echt enorm lange dagen. Iedere ochtend (ja, lees 7 dagen in de week) starten we met een klas om 08:00. Dit leek voor het eerst overeenkomsten te hebben met Nederland. Er vond een overdracht plaats van de nacht, en er werden erg interessante onderwerpen of onderzoeken gepresenteerd. Het was redelijk goed te verstaan, waardoor het soms zelfs voor ons leerzaam was. Daarnaast draaien de residents diensten van langer dan 36 uur met maar enkele uren slaap tussendoor. Er bestaan hier geen compensatie dagen, nee, het is gewoon hoppakee de volgende ochtend weer aanwezig zijn. Ik vind het lastig en ook wel een beetje oneerlijk om te zien hoe enorm uitgeput deze artsen allemaal zijn, en wij zijn dit stiekem ook wel een beetje van alle indrukken, lange dagen en ook geen weekend wat we niet gewend zijn.
Wanneer het op de labourroom wat rustiger was, waren wij te vinden in de OT (Operation Theater). Hier hebben we veel verschillende operaties kunnen zien. Vleesbomen in de uterus, waardoor de baarmoeder (normaal zo groot als een vuist) zo groot was als een voetbal, sterilisaties, cysten en het allerleukste waren natuurlijk de keizersnedes. Dit was de eerste keer dat we dit zagen en eigenlijk zag het er helemaal niet zo moeilijk uit.
Na al dat meekijken waren we na zo een 20 bevallingen gezien te hebben toch écht wel klaar om een keer te helpen, maar omdat er ook ontzettend veel studenten waren ging onze kans vaak voorbij. Toch was het die vrijdag voor het weekend dat het gebeurde en ik mijn eerste episiotomie (inknipping) mocht hechten. Ik was natuurlijk helemaal gelukkig en zo vertrokken we die avond nog naar Biratnagar, het plaatsje waar Charlot en Maartje voor twee maanden geleefd hebben.

Biratnagar
Om deze stad in het kort te omschrijven: armoedig, vies, vervuiling, druk en vooral heel warm. Wat konden wij Dharan nu waarderen. Ondanks dat wij vaak geen water of elektriciteit hebben, is bijna alles beter bij ons. Biratnagar ligt zo een 6 km van de Indiase grens af. Dit is ook te zien aan het type mensen dat er rond loopt. Deze avond zouden wij ons klaar maken voor een cocktailparty, maar die avond (vóór) de cocktailparty stootte ik ook mijn hoofd aan de veel te lage badkamerdeur van Charlot haar kamer (speciaal voor Nepalezen denk ik). Veel te laag en veel te hard gestoten. Ondanks dat de cocktailparty en de dag die volgde erg leuk waren, voelde ik mij de hele tijd al duizelig en had ik een dikke bult op mijn kop. Ik kreeg zelfs hoofdpijn wat ik nog nóóit heb gehad. (Familie Terstappen, nu weet ik eindelijk een beetje hoe dit voelt!!) Die dag daarna moesten we weer aan het werk maar was ik nog steeds zó misselijk en duizelig dat ik zelfs moest overgeven. Ik denk toch echt dat ik een lichte hersenschudding heb gehad. Die avond lag ik om 6 uur in mijn bed en gedurende de afgelopen week is het steeds wat beter gegaan!
Charlot en Maartje zijn dit weekend vertrokken uit het Oosten van Nepal. We hebben echt een geweldige tijd gehad en de meest hilarische en spannende avonturen met ze beleefd!

Laatste week
Deze week betstond wederom vooral door op de labourroom te zijn. Na nog een aantal keren goed op te letten, kreeg ik eindelijk weer de kans op een episiotomie repair. En dit mocht ik gelukkig nog een aantal keren doen. Het klinkt heel veel, maar het geeft echt een heel goed gevoel als je het kan en hechten is nu eenmaal een van mijn hobby’s! Daarna mocht ik een aantal keer assisteren bij de nageboorte, hier wordt de placenta (moederkoek) eruit gehaald.
De verpleegkundige en studenten zijn echt super aardig en heel erg behulpzaam en doordat we steeds een beetje meer konden doen, waren we ook steeds weer geneigd om terug te komen in ieder vrij uurtje dat we hadden met de hoop om toch echt een keer die bevalling te kunnen doen! Dit gebeurde ook afgelopen vrijdag, eigenlijk onze laatste dag! Marly en ik hadden al aangegeven dat we vandaag echt hoopte te kunnen assisteren. Precies om 12 uur waren twee vrouwen volledig gedilateerd en mochten dus gaan bevallen. Marly en ik waren al helemaal zenuwachtig omdat we dus een schortje aan mochten gaan doen. Het was echt heel bijzonder dat we tegelijkertijd naast elkaar met onze eerste bevalling bezig waren! De baby van mij was alleen heel erg groot en wilde er dus niet zomaar uit. Er moest dus al snel een verpleegkundige bijkomen om alles over te nemen omdat het anders gevaarlijk werd. Het moment dat ik de baby mee op de buik kon leggen, voelde toch wel heel goed! Daarna mocht ik nog de placenta eruit halen en hechten. Wauw wat een dag en we waren helemaal gelukkig!
Deze zelfde dag zagen we ook nog een baby met anencephalie (baby zonder hersenen, een gaat meestal na een paar minuten dood) en omphalocele (alle darmen etc. zitten buiten de buik, wel levend maar moet meteen geopereerd worden). Beide erg zeldzaam en bijzonder om te zien. Je moet er echt even een plaatje van opzoeken. Na dit hoogtepunt konden we het niet laten en zijn we gister op onze zaterdag teruggegaan. Daar heb ik weer de kans gekregen om een bevalling te doen, maar nu kon ik écht veel zelf doen, geweldig! Het liefst gaan we morgen weer terug.

Monsoon
Om niet te vergeten is helaas ook de monsoon begonnen. Dit is het regenseizoen en dat hebben we al goed gemerkt. Regen, regen, regen, en iedere keer doorweekt aankomen waar we ook heen gaan. Na 1 dag ben je dit al helemaal moe.
Gelukkig hebben we ook nog wat betere momenten gehad, dit gaat dan om een paar uur. We zijn nu al twee keer naar het zwembad gegaan in Dharan. Het voelt zo fijn om weer te kunnen zwemmen. Het rare is wel dat je altijd meer betaald als foreigner hier. Waar een Nepalees 300 roopie betaald bij het zwembad, betalen wij er 500. Dit is bij bijna alles het geval..

Saree
Laxmi is ons overbuurmeisje. Zij is ook een student op de labourroom. Ze woont er samen met haar man. Wat een leuke mensen, we zullen ze echt gaan missen. We hadden al langer afgesproken dat we een keer haar sarees zouden gaan passen. Dit zijn de traditionele Nepalese jurken. Het was een heel werk, maar het voelde geweldig om aan te hebben. Ik voelde mij als een prinses. Helemaal voldaan na een lange fotoshoot, kregen we nog een heerlijke paratie, een soort pannekoek maar dan met aardappel. Typisch Nepalees en super lekker! Laxmi, bedankt voor deze geweldige ervaring!

Laatste dagen
Dit is alweer ons laatste weekend in Dharan! De tijd is echt voorbij gevlogen. Ik vind het ook best wel erg om weg te gaan moet ik eerlijk zeggen want het voelt echt een beetje als thuis. We hebben zoveel leuke mensen ontmoet, zo veel leuke dingen met ze gedaan en zoveel nieuwe dingen geleerd over cultuur, natuur, eten, en zo veel meer. Helaas zijn wij dit weekend meer bezig met alles te regelen, dan met leuke dingen en afscheid nemen. Ons eindverslag is gelukkig af, daar hebben wij onze laatste week heel hard aan gewerkt. Daarnaast is onze presentatie eindelijk af en die gaan we morgen presenteren aan het Department Community Medicine. We hebben geen idee welke mensen er komen en ook geen idee hoeveel mensen er komen. Ik word daar een beetje zenuwachtig van, maar we zullen het gaan zien morgen. Typisch Nepalees. Gisteravond afscheid genomen van Guus, die heeft nu een posting in een ander dorp Rangeli, en ook afscheid genomen van Chaubey, een van onze goede vrienden uit Dhankuta. We hebben het beste Indische eten ever gehad! Vandaag was het weer opeens fantastisch en ondanks dat we enorm veel dingen moesten regelen, zijn we meteen in een safari kar gesprongen om naar het zwembad te gaan en misschien wel van de laatste zonnestralen te genieten. Dit heb ik geweten want ik ben helemaal verfikt en zo rood als een kreeft.

Reisplan
Vandaag hebben we onze bus geboekt en die vertrekt dinsdag morgen héél vroeg. Eigenlijk dus nog maar anderhalf nachtje slapen!!
Door het weer hebben we heel lang getwijfeld of we niet beter naar een ander land konden vliegen, omdat we hier aan een stuk door in de regen zaten, maar eigenlijk willen we gewoon helemaal nog niet weg uit Nepal. Daarom hebben we besloten toch te blijven en te hopen op het beste. De bus vertrekt naar Chitwan en dit is ongeveer 7 uur rijden door de Terai (laagland). Hier zullen we voor 2 of 3 dagen naar het National Park gaan. Daarna is het plan om met de bus door te rijden naar Pokhara. Dit schijnt een van de mooiste plekken van Nepal te zijn volgens alle locals. We zijn benieuwd! We willen heel erg graag een trekking gaan doen, maar dit is helemaal afhankelijk van het weer. Ik zal jullie hierover nog op de hoogte houden. 17 juli is onze terugvlucht alweer. Ik moet er nog niet aan denken.

Ik ga maar snel slapen aangezien we morgen moeten presenteren voor de grote baas. Ook hopen we nog even naar de labourroom te kunnen en misschien nog een laatste bevalling te doen.

Doei, en tot snel!

Veel liefs Guusje, Gussje, Guscha