Ons mooie Dhankuta
Blijf op de hoogte en volg Guusje
11 Juni 2016 | Nepal, Dhankutā
Een klein gesprekje met Sanjay (Nepali friend)
Na 6 weken begin ik de taal eindelijk te leren. Inmiddels kan ik een heel klein en simpel gesprekje voeren:
Guusje: Namasté! (hallo)
Sanjay: Namasté! (hallo)
Guusje: K Cha? (hoe gaat het?)
Sanjay: Tiksa! (het gaat goed)
Guusje: Tapaiko nam ke ho? (wat is jouw naam?)
Sanjay: Mero nam Sanjay ho. Tapaiko nam ke ho? (mijn naam is Sanjay, wat is jouw naam?)
Guusje: Mero nam Guusje ho? (mijn naam is Guusje)
Guusje: Tapaiko ghar ka ha ho? (waar woon jij?)
Sanjay: Mero ghar Kathmandu ho? Tapaiko ghar ka ha ho? (ik woon in Kathmandu, waar woon jij?)
Guusje: Mero ghar Maastricht ho. (Ik woon in Maastricht)
Dhankuta
Inmiddels zijn wij alweer 2,5 week in Dhankuta. Tijd dus om hier iets over te vertellen. Halsoverkop werden wij hierheen gestuurd. Wij waren net helemaal gewend aan ons nieuwe stulpje in Dharan, dus het voelde niet fijn om weg te gaan. Een iets uit de hand gelopen afscheidsparty die avond zorgde ervoor dat wij de volgende dag erg blij waren dat het héél hard regende en besloten zelf dat het te gevaarlijk was om de bus in te stappen. De dag erna dus vol goede moet naar het busstation, waar geen enkele bus, taxi of tuktuk stond. Alweer de zoveelste staking in Nepal waar iedereen altijd vanaf weet behalve wij. Die zelfde avond konden wij gelukkig toch vertrekken en daar zaten we dan in een volgepropte bus. Dit heb ik geweten, het was mijn engste busrit ever. We waren er dan ook binnen 1,5 uur. In het donker kwamen we aan in het kleine streekziekenhuisje, waar we meteen door de andere studenten werden uitgenodigd voor het avondeten. We kregen ons kamertje, wat heel erg vies was en op een dierentuin leek. Kevers, muggen, kakkerlakken, motten, hagedissen, ja… alles was er wel te vinden de afgelopen 2 weken. Inmiddels vinden we het bijna gezellig als er weer een hagedis op de muur loopt. Ofja.. Marly dan. Ik ben een groter fan van de kakkerlak. Het schijnt namelijk zo te zijn dat je maar fan kan zijn van een van de twee. Voor de ander ben je doodsbang.
Voor alles wat we in Dharan moesten verlaten hebben we de prachtige stad Dhankuta teruggekregen. Het ligt midden in de bergen waardoor de temperatuur een stuk aangenamer is. Het is niet heel groot, maar vanuit allerlei kanten heb je een geweldig uitzicht over het kleurrijke dorp. Ik raak er maar niet op uitgekeken. Bijna iedere ochtend ga ik voor wat oefeningen naar ons rooftop. Waar je ook kijkt… je ziet bergen. Dit doe ik niet om af te vallen, maar wel om te compenseren voor al het voedsel dat we hier krijgen! Drie keer per dag wordt hier namelijk een warme maaltijd voor ons gekookt, waarvan 2 keer per dag Dalbath, met andere woorden rijst, rijst en nog eens rijst! Vooral de warme ochtendmaal was wennen, maar het eten is zo lekker dat we dit zullen gaan missen in Dharan. Daarnaast eten we hier bijna altijd met onze hand. We beginnen het te leren. En hoeveel denken jullie dat we betalen voor deze maaltijden? 180 roopie per dag. Dit is dus ongeveer €1.80. We blijven ons verbazen over hoe dit mogelijk is.
Hospital
Het was even wennen de eerste dag in het ziekenhuis. Het was namelijk héél erg klein. Er liggen ongeveer 15 patiënten in het hele ziekenhuis! Om half 10 start de ochtendronde waarbij je langs alle patiënten gaat. Dit was dus uitslapen voor ons! Het ziekenhuis bestaat uit een lange gang, waarbij iedere kamer een afdeling is. Op een afdeling staan 4-8 bedden. Er is een afdeling voor mannen, vrouwen, kinderen en zwangere. Daarnaast is er een bevallingskamer, een abortuskamer en een operatiekamer. Deze laatste twee worden vrijwel nooit gebruikt. Ook is er een emergency. Dit stelde natuurlijk niks voor bij de emergency in Dharan. In plaats van 45 patiënten liggen er hier gemiddeld 3.
In totaal zijn er 5 senior dokters (na afronden studie zijn zij twee jaar lang verplicht om in een streekziekenhuis te werken vanuit de regering), 8 interns (laatste jaar van de opleiding) en Marly en ik. Van half 11 tot 11 hebben we vrije tijd en drinken we meestal een kopje thee. Om 11 uur begint de OPD (Out Patient Department). Dit is te vergelijken met een huisartsenpraktijk. Patiënten met ernstige problemen worden doorgestuurd naar Dharan, dus die zie je hier vrijwel niet. Problemen die zich hier vooral voor doen zijn griep, verkoudheid, diarree, tuberculose, infectieziekten, fracturen, huiduitslag, waterpokken, wonden, check-ups etc. Drie of vier dokters zitten samen in een kamer. Met patiënten en familie erbij is het dus enorm druk in zo een kleine ruimte. Patiënten zijn vaak erg blij als Marly of ik bijvoorbeeld een bloeddruk kunnen meten, of een vraag stellen. Het voelt voor deze mensen zó speciaal als een buitenlandse 'dokter' dit kan doen. Voor ons is het soms iets minder leuk omdat je het grootste deel van het gesprek niet mee krijgt. Patiënten spreken geen Engels. Inmiddels heb ik wel heel wat woorden geleerd waardoor ik vaak de grote lijn kan volgen.
K vo = wat is het probleem?
Duksa = pijn
Jworo = koorts
Cocci = hoesten
Tauko duksa = hoofdpijn
Ghati duksa = keelpijn
Kan duksa = oorpijn
Baanta = overgeven
Smiddags is er nog een follow-up waarbij patiënten terugkomen met röntgenfoto’s, bloeduitslagen, urine uitslagen. Rond 3/4 uur in de middag zijn we klaar. Dat betekent voor ons dus heel wat vrije tijd in de middaguren om te studeren of om leuke dingen te doen (met name dat laatste!).
Chulliban
De eerste middag hebben we onze wandelschoenen aangetrokken en hebben we samen met Subhash, Rupesh en Rohit (interns) een wandeling gemaakt naar Chulliban. Dit is in het verlengde van Dhankuta, bergopwaarts! Na ongeveer een uur gewandeld te hebben, kwamen we aan op een punt waar je een prachtig uitzicht hebt op verschillende bergen en de tamur river. Ik noem iets hier al snel een berg omdat ik niks gewend ben, maar een berg is hier pas een berg vanaf 4000/5000 meter! Daar zitten we hier nog lang niet op. Gister ben ik voor het ontbijt nog een keer in mijn eentje naar Chulliban gelopen omdat het bijna de laatste dag was. Toen ik bezweet aankwam bij het hoogtepunt was alles wit, wit van de wolken. Na 5 minuten gewacht te hebben, trok alles open en kon ik met een goed gevoel aan de terugweg beginnen.
Basantapur en Pathivara tempel
Onze eerste vrije zaterdag in Dhankuta hebben Subhash en Shashank ons op de motorbike meegenomen naar Basantapur. Deze tocht was geweldig. Eigenlijk vind ik iedere motorrit geweldig, omdat ik mij 1000 keer veiliger voel dan in die bussen hier. Basantapur ligt op 2400 meter hoogte. Vanuit hier zijn we nog zo een 800 meter omhoog gelopen. Het was een leuke wandeltocht, met veel groen, bloemen (laligras) en dieren (jak, kippen, geiten, vogels, koeien). Ik merkte al goed dat ik de hoogte in ging. Als eerste dat mijn oren dicht gingen zitten en vervolgens wat moeite met ademen. Maar alles is goed gegaan en we hebben de pathivara tempel op ongeveer 3000 meter bereikt! Hier vond zich een speciaal ritueel plaats, waarbij een kip werd geslacht. We waren net te laat, maar de kip spartelde nog na. Vervolgens werden we in deze tempel gezegend en kregen we een tika op ons voorhoofd. Dit is een rode punt met rijst erbij, die niet van je voorhoofd af te krijgen is. Tot nu toe was het ons gelukt deze tika te ontwijken, maar dit keer kwamen we er niet onderuit (zie foto). Heel bijzonder was het wel nadat we deze top hadden bereikt. Op de terugweg begon het zo hard te regenen dat het met de motorbike best gevaarlijk was door alle slippy roads. Het voordeel was dan weer wel dat onze tika bijna volledig was weggespoeld.
Eerste bevalling
Een bevalling… dat was een van de belangrijkste dingen die Marly en ik hier wilde gaan zien. Ons werd in het begin verteld dat hier wel drie tot vier bevallingen per dag waren dus wij waren al helemaal blij. De eerst volgende dagen was het wachten, wachten en wachten. Nul bevallingen. Op een ochtend kregen we te horen dat er drie vrouwen waren die gingen bevallen. Wij telefoonnummers gegeven en vol spanning afwachten. Eerste bevalling… gemist.. niemand gebeld…tweede bevalling… gemist… weer niet gebeld…Toen lag er dus nog maar een vrouw. Vanaf dit moment zijn we ieder half uur gaan kijken en vragen hoe ver de ontsluiting was, als ze ons al konden verstaan. Een bijzonder moment, we waren erbij! Onze eerste echte bevalling gezien. Ik vond het ontzettend mooi om te zien, maar het zag er vooral erg pijnlijk uit allemaal zonder enige verdoving of pijnstilling. Ik dacht alleen maar.. ohhh god… hoe ga ik dit ooit zelf doen! We waren helemaal gelukkig en ik zou uren naar deze lieve baby’s kunnen kijken. Het hostel ligt naast het ziekenhuis dus ik ben geregeld even langs gegaan om een kijkje te nemen. Misschien moet ik dan toch gynaecoloog worden??
Post-mortum: alleen lezen als je hier tegen kan!
Afgelopen zaterdag konden we komen kijken bij een post-mortum onderzoek. Ik had dit nog nooit gezien en wilde er graag bij zijn. Het lichaam lag al klaar en in doeken gewikkeld. Vervolgens werden de doeken eraf gehaald en alle kleren opengesneden. Hier vonden ze een afscheidsbrief. Het was een jonge mevrouw die zichzelf had opgehangen nadat ze erachter kwam dat haar man was vreemdgegaan, een heel akelig verhaal. Vooral de afdruk van het touw in haar nek vond ik eng om te zien. Het gezicht was helemaal gestuwd en er kwam daardoor nog wat bloed uit neus en mond. Na zo een duidelijk verhaal, willen ze hier toch bij iedere onnatuurlijke dood uitsluiten dat er geen andere oorzaak is. Daarom werd in dit geval het lichaam van hals tot onder in de buik open gesneden en dit werd niet eens gedaan door een patholoog maar door twee mevrouwtjes van de staff van het ziekenhuis. Héél bizar om te zien! Ieder orgaan werd een voor een uit het lichaam gehaald om te zoeken naar een andere oorzaak. De geur was echt vreselijk. Voor het eerst in mijn leven dacht ik flauw te gaan vallen. Er werd wierrook aangestoken om dit tegen te gaan. Overal waar ik nu kom en wierrook ruik, herinnert mij aan dit indrukwekkende moment. Ik weet alleen niet hoe fijn dat is.
Raften
Afgelopen weekend zijn Maartje en Charlot, waarmee we ook onze spannende Koshi avonturen hebben beleefd, naar Dhankuta gekomen. Wederom hadden we een super leuke avond waarbij we op ons rooftop gezocht hebben naar vallende sterren. Ik heb nog nooit zo veel sterren gezien. Op zondag zijn we samen met nog twee jongens uit ons hostel, Saurav en Shashank, gaan raften in de Tamur river. Dit is een van de beste rivieren in Nepal om in te raften. Het was echt geweldig!!!! Alles zat mee deze dag. Taxi’s stonden klaar, de zon scheen, de natuur was prachtig, en het raften is gewoon een groot avontuur op zich zelf. Het water was op sommige plaatsen rustig waardoor we uit de boot konden springen om te gaan zwemmen. We kregen een overheerlijke lunch met tonijn, kaas, brood, fruit, salade, mayonaise, iets wat we al weken niet gegeten hadden. Maar vooral de momenten waar het water wild was gaf echt een adrenaline kick!
Laatste dagen in Dhankuta
We hebben nog wat kleine uitstapjes gemaakt met de motorbike. Zo zijn we naar een plek gegaan, genaamd suïcide point. Het uitzicht is hier heel mooi en er is een grote rots die uitsteekt van de rest waardoor het er heel eng uitziet. Natuurlijk zijn we hier op gaan staan om even een foto te maken. Ze hadden het beter het exciting point kunnen noemen. Die naam klinkt toch wat vriendelijker.
Daarnaast zijn we nog een keer gaan zwemmen in de tamur river in Mulghat. Heerlijk om dicht in de buurt van water te zijn, want dat heb je in Nepal maar op weinig plekken.
Dutch party met hutspot!
Onze laatste avond hebben Marly en ik ons enorm uitgesloofd en hebben wij voor 15 mensen een echt Hollands gerecht gekookt, HUTSPOT! Wat een werk was dit. Smiddags al opzoek gegaan naar de ingrediënten en vervolgens 4 uur lang gekookt. Het duurde wat langer omdat het grootste deel van de tijd de elektriciteit het niet deed en we het dus maar moesten uitzoeken in het donker. Tsja… dat hoort erbij. We wilde zo graag iets terug doen voor de fijne tijd die we hier gehad hebben. We hebben diep respect voor onze uncle en aunt (zo noemen we de gastvrouw en gastheer) omdat zij drie keer per dag voor meer dan 10 mensen een heerlijk gerecht koken in dezelfde omstandigheden als hoe wij dit nu hebben moeten doen.
Champions!
Daarnaast wil ik mijn lieve hockeyteam nog even feliciteren met het behaalde kampioenschap. Volgend jaar gaan wij overgangsklasse spelen, wat ben ik trots op jullie. Het feestje moet geweldig zijn geweest, alleen de foto's al zeggen genoeg!
Morgenvroeg gaan we terug naar Dharan, waar we nog maar een dikke twee weken zullen zijn. Time flies when you are having fun!!!
Veel liefs Guusje
-
11 Juni 2016 - 20:23
Lobke:
Lieve Guus,
Super leuk om weer een verhaaltje van jou te kunnen lezen vanuit het voor mij niet zo verre Nepal. Toch bijzonder wij allebei op een totaal andere plek in de wereld!! Gelukkig valt ons tijdsverschil goed mee en kunnen wij 's ochtends wel gezellig samen whatsapp gesprekjes houden, sorry vriendinnetjes voor jullie nachtelijke spam haha!!
De gang van zaken in en rondom het ziekenhuis blijft bijzonder, ook in Nepal. Wat mogen wij blij zijn met de ervaringen die we nu mogen opdoen. Het is eigenlijk helemaal niet goed te beschrijven, je moet het gewoon een meegemaakt hebben. En bevallingen zijn idd super bijzonder, maar dat had ik je ook al verteld;) En woow wat gaat de tijd snel, inmiddels ben je alweer ruim 6 weken op reis. Dus zitten we al bijna op de helft van de tijd dat we elkaar moeten gaan missen!
GENIET van je laatste weekjes, laat nog maar eens even goed zien wat voor goede dokters ze moeten gaan missen als jullie weg zijn. En tot in augustus lieve Guus!
Trouwens, in Nepal zijn ze wel erg fanatiek met de Tika. In India zijn ze gemiddeld wel een heel stuk kleiner haha;)
xxx Lobke -
11 Juni 2016 - 23:27
Wim Thijssen:
Namaste Guus
Wat fijn om te horen! Eindelik iemand in de familie die ook motor kan rijden!!!!!!
Kun je daar geen rijbewijs halen, wat hier ook geldig is in de toekomst?
Zal wel niet denk ik. Zou wel mooi zijn. Is daar geen rijbewijs nodig voor de motor?
We zijn druk bezig met verbouwen in Roger zijn huis. Het schiet al aardig op!
Huuuuuul vuuuuuuuul groeten vanoet de Ruiver. -
12 Juni 2016 - 12:32
Jackie:
Hoi lieve Guus,
fijn weer iets van al je ervaringen te mogen lezen.
Ik zou bijna willen komen om te kijken!!
Geniet lieve Guus en voorzichtig.....
Liefs dikke kus M.Jackie -
12 Juni 2016 - 18:19
Merijn:
Ik las je 'reis'mails. Bewondering! Later misschien doktertje spelen en daarnaast heb je romanschrijver of sport- en levensspelbeschrijver! Groet en veel geluk Opa Guus -
13 Juni 2016 - 00:11
Wennie:
Wat weer een fijn verslag en weer helemaal op de hoogte . Dan nog die foto's erbij !! Helemaal top
Dikke knuffel Wen -
20 Juni 2016 - 14:40
Wenny :
Ha Lieve Guus,
Met veel plezier en bewondering heb ik net al je avonturen gelezen.
Wat maak jij veel mee en wat kun je leuk schrijven! Doordat ik zelf ooit in Nepal ben geweest, komt me weer van alles voor de geest, leuk is dat : )
Nog een hele goede tijd daar!
Liefs, Wenny B.
-
27 Juni 2016 - 04:16
Guusje:
Bedankt voor alle lieve berichtjes die jullie hier altijd opzetten! Dat is echt heel erg leuk om te lezen. Alles gaat goed met mij! Vandaag hebben we onze grote eind presentatie en morgenvroeg gaan we weg uit Dharan!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley